Arrow Rock Festival 2004

15 juni 2004

Zaterdag 12 juni

15 juni 2004

• Plaeto, met op zang en gitaar Sandro van Breemen (ex-City to City), had de Arrow Competitie gewonnen en mocht het festival openen. Een erg sterk spelende band, met Van Breemen als prima frontman!



Y&T (klik voor vergroting)

• De tijdmachine ging 25 jaar terug met The Godz: lekkere Mid-West hardrock zonder poespas. De zang was niet altijd even sterk, maar het stond - zeker met drie gitaristen - als een blok.
• Nog verder terug in de tijd met Eric Burdon & The Animals. Hoewel bij iedereen bekend als de groep van kampvuurlied no. 1 "House of the rising sun" (1964!) wisten de heren een stevig rockende show neer te zetten. Burdon's stem stond als een huis.
• U.F.O., helaas zonder Schenker maar wel mét virtuoos Vinnie Moore op gitaar, was ook een van favorite bands die dag. Met Jason Bonham op slagwerk, een als vanouds geflipte Pete Way op bas (een Ibanez Iceman!) en een geweldige Phil Mogg op zang!
• Blue Öyster Cult. Slechts een klein kwartierje hebben wij de New Yorkers kunnen zien, maar het was weer lekkere muziek.
• Bij Alice Cooper stonden wij net buiten de tent, in een gigantisch gedrang, waardoor veel van het optreden niet te zien was. Wij hielden het op een gegeven moment voor gezien.

• Ten Years After speelde met Joe Gooch in plaats van Alvin Lee op gitaar. Kon helaas niet écht boeien;
• Y&T gaf een fantastisch optreden met veel klassiekers. Meniketti zong perfect en Y&T klonk alsof het nog steeds de jaren '80 zijn. Geweldig!
• Van Paul Rodgers (ex-Free, ex-Bad Company) hebben wij niet veel meegekregen. Deels omdat wij bij Eric Burdon zaten en deels omdat je ook wat moet eten ...
• Motörhead: ook geen spat veranderd. Rauwe kolengruiszang van Lemmy en een zwaar overstuurde Rickenbacker die twee Marshall-versterkers aan gort hielp. In mijn baseffectenbak zit een amp-simulator onder de naam "broken speaker": dát geluid dus! Alleen jammer dat het tijdschema door Motörhead uit de hand liep.



Scorpions (klik voor vergroting)

• De Scorpions waren ook erg goed. In ieder geval de strakst spelende band van de zaterdag. Ook hier veel lekkere oude nummers, maar ook materiaal van de nieuwe CD "Unbreakable", die wij gelijk maar gekocht hebben.
• Judas Priest. Helaas, helaas: gemist. Omdat wij vanaf 13:00 uur door en door nat waren en om 22:00 uur dermate verkleumd, hebben wij het optreden van originele Priest (dus mét Rob Halford) niet meer afgewacht. Het schijnt wel weer erg goed geweest te zijn.

Zondag 13 juni

15 juni 2004

• Symphony X opende snoeihard de tweede Arrow-dag. De pompende bas zorgde bijkans voor hartritme­stoornissen en de gitaar van Michael Romeo was messcherp uitgemixt, waardoor de oren overbelast werden. Symphony X speelde gelukkig ontzettend goed!
• Saga, naast Rush en Triumph een van mijn favoriete symphonische rockbands uit de jaren '80. Prima zangwerk, mooi uitgevoerde nummers. Ook hier broekspijp-wapperende basdreunen, nu uit de bassynthesizer.
• Fish. Niet gezien, niet gemist.



Heart: Nancy Wilson
(klik voor vergroting)

• De G3 startte eerst met de solo-optredens. Robert Fripp opende met een slaapverwekkend nummer dat na 30 minuten (!) nog niet afgelopen was, waarna wij onze biezen pakten. Van Steve Vai hebben wij helaas niet veel meegekregen, omdat de tent weer barstensvol zat. Het eind van het solo-optreden van Joe Satriani hebben wij wel meegemaakt, net als een groot deel van het gezamenlijke optreden van Satriani, Vai en Fripp. Veel gefiedel en gefreak (dat mij meer kan bekoren dan Carla) over een strakke ritmesectie. Fripp zat continu uit de spotlights (op eigen verzoek) linksachter in de hoek met een hoofdtelefoon op, ...
  Vreemde man.

• Caravan zei mij persoonlijk niets; ik heb de band vast gemist in de jaren '70. Ze konden ons ook niet echt boeien: een erg hoog Flower Power gehalte.
• Ook Iron Butterfly, die hun opkomst ook eind jaren '60 kende, boeide niet erg. De heren speelden erg rommelig en onzuiver. Jammer.



Heart: Ann Wilson & Ben Smith
(klik voor vergroting)

• Heart daarentegen was fantastisch. Geheel vooraan hadden wij een prima zicht op de zusters Wilson & band. Met een nieuwe drummer, bassist en toet­seniste speelden ze veel oud materiaal, afgewisseld met ruige nummers van hun nieuwe CD. Erg mooi!
• De Golden Earring was ook weer ouderwets goed. En hard. Ook hier veel bekend materiaal uit hun jarenlange carrière.
• Queensrÿche speelde zo'n beetje de hele "Operation: Mindcrime" set uit 1988. Geoff Tate werd bijgestaan door een zangeres die de rol van Maria vertolkte. Sterk en strak gespeeld allemaal.
• Yes sloot in de klassieke line-up het festival af. Kon ik eindelijk Chris Squire live bewonderen. De falcetstem van Jon Anderson was af en toe op het randje.